Lebih banyak sebab mengapa INTERVENSI politik diperlukan

 

SAYA TELAH KONGSIKAN pandangan saya tentang keperluan untuk membetulkan salah tanggapan antara Campur Tangan dan Intervensi, namun masih terdapat isu-isu yang memerlukan intervensi...

Campur tangan dalam proses kerja kakitangan adalah tidak wajar.

        Proses kerja yang telah ditetapkan membolehkan kakitangan bekerja dengan cekap. Anggaplah proses kerja ini sebagai satu formula mudah, 3x + 2x = 5x. Jika mereka ikut prinsip ini, mereka tidak akan tersilap; oleh itu, pengurus kanan dalam sesebuah syarikat tidak mempunyai sebab untuk mencampuri proses kerja tersebut.

        Inilah sebabnya mengapa kita tidak melihat polis trafik di tempat lampu isyarat berfungsi dengan baik.

Apabila Intervensi Masih Diperlukan

        Namun, terdapat kes-kes di mana INTERVENSI adalah perlu. Contohnya, 3x - 2x = 5x. ‘Lima X’ adalah salah, walau bagaimana pun kita berhujah. Apabila kakitangan bertegas bahawa mereka betul, intervensi diperlukan.

        Inilah sebabnya mengapa pemimpin politik masih perlu melakukan INTERVENSI. Ia berbeza daripada campur tangan politik! Walaupun CAMPUR TANGAN politik ikian tidak digalakkan, intervensi menghalang ‘Little Napoleons’ daripada menjadi lebih berani dan mengambil kesempatan terhadap golongan yang lemah.

        Sebagai contoh, apabila timbul isu mengenai tindakan kakitangan penguat kuasa Majlis Bandaraya Petaling Jaya (MBPJ) terhadap seorang warga emas yang hanya cuba melindungi beberapa anjing jalanan daripada diseret ke dalam van mereka, exco negeri ketika itu, Ng Sze Han tidak mengambil tindakan untuk INTERVENSI awal untuk memastikan kes itu dibawa sampai ke mahkamah. Pada pandangan ikhlas saya, ia adalah satu pembaziran masa mahkamah kerana perkara itu boleh diselesaikan antara MBPJ dan Patrick Khoo sendiri sekiranya intervensi awal dibuat. 

        Pegawai majlis bandaraya ditugaskan untuk menjalankan tugas berdasarkan beberapa aduan, tetapi cara dia mengendalikan anjing-anjing tersebut agak tidak berperikemanusiaan. Khoo pula tidak sanggup melihat anjing-anjing itu diseret menggunakan gelung ke dalam trak.

    Ng sepatutnya belajar daripada mantan exco kerajaan negeri Ronnie Liu yang bertindak dengan betul apabila beberapa pegawai penguatkuasa MBPJ cuba mencetuskan kekecohan berhubung acara Oktoberfest.

        Menyedari bahawa Bandaraya Petaling Jaya bukan milik satu kumpulan sahaja, Liu dengan segera pergi ke MBPJ dan menghentikan perkara itu. Isu tersebut pun reda.

Beberapa Isu Mendesak

        Tujuan saya menulis artikel ini adalah untuk meminta perhatian Kerajaan Madani dengan beberapa isu yang telah timbul dan memerlukan intervensi:

a) Seorang balu dengan anak lelaki kurang upaya yang bekerja sebagai pemuzik telah memohon bantuan sara hidup bulanan daripada Jabatan Kebajikan Masyarakat (JKM). Sebaliknya daripada menerima RM100 sebulan seperti yang layak untuk seorang janda, beliau hanya diluluskan RM50! Kenapa? Kerana pegawai JKM mengkategorikan beliau sebagai bujang atau tidak berkahwin.

b) Orang Asli Kristian yang tinggal di Kampung Orang Asli Sungai Yol, Raub ingin membina sebuah gereja untuk aktiviti keagamaan mereka. Kebebasan beragama adalah hak warganegara yang termaktub dalam Perlembagaan Persekutuan.

Jabatan Kemajuan Orang Asli (JAKOA) memberitahu mereka bahawa perkara ini tidak berada di bawah bidang kuasa mereka. Komuniti tersebut dinasihatkan untuk memohon kepada majlis perbandaran tempatan.

Perlu diingat, ini adalah dalam kawasan rizab Orang Asli dan kawasan hutan.

Komuniti OA cuba memohon kepada Majlis Perbandaran Raub tetapi diberitahu bahawa mereka tidak boleh mendirikan bangunan gereja melainkan mereka dapat membuktikan bahawa mereka mempunyai 1,000 ahli. Jika tiada intervensi dilakukan, ia akhirnya akan membawa kepada tindakan undang-undang yang berlanjutan—sekali lagi menjejaskan imej kerajaan semasa.

Beberapa dasar secara tidak sengaja telah meminggirkan kes-kes yang layak; oleh itu, intervensi adalah perlu. Bukan kerana saya berat sebelah terhadap mana-mana kumpulan—saya hanya berkongsi apa yang telah dimaklumkan kepada saya.

c) Selama beberapa dekad, bukan mudah untuk komuniti bukan Islam mendapat tanah untuk membina rumah ibadat mereka. Penganut Hindu membina kuil atau tempat sembahyang secara haram di atas tanah yang bukan milik mereka, yang sering mencetuskan pertikaian besar apabila ia perlu dirobohkan. Ini kerana tanah keagamaan adalah terhad, dan mana-mana tanah yang diperuntukkan untuk rumah ibadat bukan Islam perlu disaing oleh pelbagai kumpulan agama.

Dalam isu baru-baru ini berhubung pemindahan kuil Hindu berhampiran Masjid Jamek, adalah menggembirakan apabila dua wanita—Datuk Seri Dr Zaliha Mustafar dari Wilayah Persekutuan dan Datuk Seri Maimunah Shariff, Datuk Bandar Kuala Lumpur—menyelesaikan perkara itu secara baik dengan menyediakan tanah alternatif dan memastikan proses kelulusan dipercepatkan oleh Dewan Bandaraya Kuala Lumpur (DBKL).

d) Gereja-gereja di bandar besar diketahui lebih berkemampuan, dengan ada yang telah menukar bangunan pawagam lama, kilang dan gudang menjadi bangunan gereja.

Namun, kerana kebanyakan bangunan ini—termasuk lot kedai sewaan—belum secara rasmi ditetapkan sebagai tanah keagamaan, mereka tidak layak secara automatik untuk kadar subsidi utiliti.

Memandangkan gereja-gereja ini bukan entiti komersial, mengapa mereka masih dikenakan caj utiliti komersial? Saya ingin merujuk kepada Perlembagaan Persekutuan, klausa 11(2) dalam konteks Kebebasan Beragama, yang berbunyi: "Tiada seorang pun boleh dipaksa membayar sebarang cukai yang hasilnya diperuntukkan secara keseluruhan atau sebahagian untuk tujuan sesuatu agama selain agamanya sendiri."

Walaupun klausa ini secara khusus merujuk kepada pembayaran cukai, semangat Perlembagaan Persekutuan adalah lebih inklusif—bertujuan untuk mengurangkan beban komuniti bukan Islam, yang hak kebebasan beragamanya dilindungi oleh perlembagaan. Inilah sebabnya, selama bertahun-tahun, komuniti Kristian, sebagai contoh, merasakan sistem ini bersifat diskriminasi terhadap bukan Islam. Saya percaya kumpulan agama lain turut merasakan perkara yang sama.

e) Selama hampir tujuh tahun, saya telah cuba menangani cabaran berkaitan visa pelajar antarabangsa untuk seminari yang menawarkan program Ijazah Sarjana Muda, Sarjana dan Kedoktoran.

Hanya dua seminari di seluruh negara telah diberikan Pas Lawatan Ikhtisas Khas (PLIK), walaupun ia merupakan kategori yang tidak sesuai untuk pelajar antarabangsa.

Kini jelas kepada saya bahawa kerajaan—di bawah pentadbiran Datuk Seri Ahmad Zahid Hamidi sebagai Menteri Dalam Negeri—perlu menghentikan penyalahgunaan oleh kolej-kolej kecil yang menawarkan kursus kemahiran bahasa Inggeris palsu untuk menarik pelajar dari luar negara.

Akibatnya, syarat visa pelajar telah diperketatkan, hanya membenarkan institusi pengajian tinggi yang berdaftar dengan Kementerian Pengajian Tinggi dan diakreditasi oleh Agensi Kelayakan Malaysia (MQA) untuk mengeluarkan visa pelajar.

Malangnya, seminari turut terpinggir, walaupun telah didaftarkan dengan Persekutuan Kristian Malaysia (CFM) dan diakreditasi oleh sekurang-kurangnya satu badan akreditasi teologi Asia yang diiktiraf.

Dalam konteks ini, jelas bahawa seminari Kristian—dan mungkin juga institusi keagamaan lain—telah terpinggir oleh dasar yang gagal mengambil kira keadaan unik mereka. Walaupun mereka ingin berbuat demikian, Kementerian Pengajian Tinggi tidak akan mendaftarkan atau menganggap mereka sebagai institusi pengajian tinggi swasta, dan MQA juga tidak bersedia untuk mengakreditasi seminari ini.

Jika kerajaan Madani benar-benar serius untuk menangani kelemahan ini, intervensi adalah perlu. Sebelum ini, pemimpin-pemimpin parti politik cuba menjadi jaguh untuk pelbagai masalah, tetapi sekarang ini, mereka harus memperbetulkan masalah-masalah "oversight" ini. 

Halangan birokrasi tidak sepatutnya dibiarkan mencipta peluang yang membawa kepada komplikasi lain. Lagipun, kategori khas di bawah skim Visa Pelajar Antarabangsa jauh lebih sesuai daripada bergantung kepada PLIK, yang hanya bertujuan untuk lawatan jangka pendek.  

Penyelarasan ini memerlukan kemahuan politik daripada semua pihak yang terlibat—Kementerian Pengajian Tinggi dan Kementerian Dalam Negeri—tetapi ia akan membuka peluang kepada golongan muda dari negara seperti China dan Indonesia untuk melanjutkan pengajian teologi mereka di Malaysia.

Kerajaan juga harus mengiktiraf nilai bentuk pendidikan tinggi alternatif yang boleh ditawarkan oleh Malaysia kepada dunia, terutamanya apabila iklim dan kos sara hidup kita lebih kondusif berbanding Amerika Syarikat.

f) Subsidi diesel bersasar—dan akhirnya subsidi petrol—untuk organisasi kebajikan merupakan satu inisiatif yang sangat dialu-alukan. Adalah menggembirakan apabila, setelah dimaklumkan tentang kelemahan ini, Timbalan Menteri Perdagangan Dalam Negeri dan Kos Sara Hidup, Datuk Dr Fuziah Salleh, segera mengambil langkah untuk memastikan kenderaan milik organisasi kebajikan turut dimasukkan dalam skim subsidi tersebut.

Datuk Dr Fuziah juga telah menunjukkan sikap proaktif yang terpuji dalam menyelesaikan satu lagi kes melibatkan seorang peniaga Melayu yang telah disisihkan secara tidak adil oleh individu tertentu di sebuah stesen minyak. Walaupun saya telah menulis surat kepada Petron bagi pihak beliau, isu tersebut tidak diselesaikan sehingga Dr Fuziah campur tangan secara peribadi.

g) Kes seorang ibu dan anak lelakinya yang terkandas di China telah menarik perhatian umum selepas The Star menyorot kesusahan yang dialami oleh Cheng Chau Yang dan anak lelakinya yang ketika itu berusia lapan tahun—satu situasi yang saya berpeluang untuk nasihatkan, walaupun secara diam-diam di belakang tabir. Selepas surat mereka kepada editor disiarkan di akhbar, Menteri Luar Negeri ketika itu, Datuk Seri Anifah Aman, segera menghubungi keluarga tersebut dan mengatur satu pertemuan pada keesokan harinya.

Sebulan atau dua kemudian, saya membuat susulan melalui mesej WhatsApp kepada Anifah. Beliau membalas bahawa beliau sedang dalam perjalanan ke New York dan akan membangkitkan isu tersebut dengan rakan sejawatnya dari China. Walaupun tiada perkembangan segera, saya membuat susulan sekali lagi, dan kali ini beliau memaklumkan bahawa beliau sedang menuju ke China dan akan membincangkan isu tersebut semula. Saya secara peribadi amat kagum dengan ketekunan Anifah.

Benar seperti dijanjikan, dua atau tiga minggu kemudian, hampir tengah malam, saya menerima panggilan telefon daripada kakak Chau Yang: “Chau Yang dan anaknya baru tiba di KLIA!” Hingga ke hari ini, walaupun beliau tidak lagi memegang jawatan menteri, Anifah tetap dikenang atas usahanya. Disebabkan tindakan beliau, rakan sejawatnya Wang Yi telah campur tangan terhadap keputusan mahkamah rendah yang melarang anak Chau Yang meninggalkan negara, walaupun hak penjagaan telah diberikan kepadanya selepas perceraian dengan bekas suami.

h) Apabila pemilik sebuah bengkel tayar memaklumkan bahawa kerani akaunnya telah menyeleweng RM120,000 daripada syarikat, dan menyuarakan kekecewaannya kerana pegawai penyiasat tidak dapat dihubungi, kes tersebut telah dirujuk kepada bekas Ketua Jabatan Siasatan Jenayah Komersial, Datuk Seri Ramli Mohamed Yoosuf. Selepas campur tangan beliau, pegawai penyiasat segera menghubungi pemilik bengkel dan meminta untuk bertemu dengan segera.

Kes tersebut akhirnya diselesaikan secara baik, apabila kerani akaun bersetuju untuk membayar semula jumlah penuh secara ansuran dalam tempoh yang dipersetujui.

i) Seorang lelaki lain telah menghubungi saya berkenaan satu kes penipuan di Sarawak yang melibatkan skim pelaburan palsu. Memandangkan beliau tidak yakin dengan Timbalan Pendakwa Raya (TPR) yang ditugaskan—yang pernah mengendalikan kes sama sebelum ini—saya menasihatkan beliau supaya menulis kepada Jabatan Peguam Negara (AGC) untuk memohon pertukaran pendakwa.

Beberapa minggu kemudian, saya menerima mesej WhatsApp yang memaklumkan bahawa AGC telah campur tangan dan melantik pegawai lain untuk mengambil alih kes tersebut.