Menteri Berhati Emas

 

Pagi itu mungkin kelihatan suram di bawah langit yang mendung, tetapi tiada yang lebih menghangatkan hati daripada menerima mesej daripada Sheila Abdul Rahman, bekas editor Sunday Mail.

Mesejnya menyentuh tentang seorang menteri “nakal” dalam kerajaan Madani—seseorang yang menerima kritikan hebat daripada netizen, ramai antaranya telah terpengaruh dengan naratif toksik yang disebarkan oleh cybertrooper upahan yang berniat untuk menggugat kestabilan perdana menteri sekali lagi.

Namun bagi rakyat biasa seperti Sheila dan saya, kami kekal pragmatik. Kami masih percaya bahawa wujud ahli politik yang baik, sama seperti adanya wartawan yang buruk.

Apabila saya mula mengetahui bahawa Sheila telah berusaha selama bertahun-tahun untuk membantu beberapa kanak-kanak dari sebuah keluarga dalam komuniti beliau mendapatkan status sah sebagai warganegara Malaysia, saya katakan kepadanya bahawa sekurang-kurangnya masih ada harapan—dengan Saifuddin Nasution Ismail sebagai Menteri Dalam Negeri.

Saya mungkin telah melupakannya, seperti yang saya lakukan terhadap Muhyiddin Yasin dan Hamzah Zainudin selepas kejatuhan kerajaan Pakatan Harapan yang berusia 22 bulan, jika beliau tidak membalas beberapa mesej saya.

Selalunya, kami mengambil masa berjam-jam untuk menulis surat, memperhalusi setiap baris agar ia menggambarkan dengan jelas situasi sebenar. Muhyiddin langsung tidak membalas. Saya katakan, lupakan sahaja untuk mendekati Hamzah Zainudin.

Saya telah menyaksikan bagaimana seorang lagi Saifuddin, yang akhirnya menjadi menteri penuh semasa kerajaan Pakatan Harapan, memilih untuk mengabaikan semua mesej saya. Ini walaupun beliau pernah bersikap mesra apabila saya menjemputnya merasmikan satu acara beberapa tahun lalu. Saya telah menghubunginya untuk memaklumkan bahawa telefon di pejabat Suruhanjaya Tinggi di Bangkok berdering tetapi tiada siapa yang menjawab. Sekurang-kurangnya beliau boleh arahkan pegawai khasnya untuk menghubungi pejabat tersebut, dan bantuan akan tiba.

Ketika itu, saya sedang membantu sebuah keluarga yang dalam kesusahan. Bapa mereka, seorang tukang kayu yang bekerja di Bangkok, telah meninggal dunia akibat serangan jantung. Jenazahnya perlu dibawa pulang, dan dua anak lelakinya terkandas di Bangkok—keliru, tertekan, dan tidak tahu kepada siapa harus meminta bantuan.

Itulah sebabnya saya tidak terlalu berharap kepada sesetengah menteri kita. Ramai yang, setelah menjadi menteri, lebih suka mengabaikan akar umbi.

Menteri Berhati Emas

Namun syukurlah, Saifuddin menunjukkan sifat belas kasihan. Saya menggambarkannya sebagai Menteri Berhati Emas bukan untuk memuji, tetapi untuk menggalakkannya terus berada di landasan yang betul. Selepas memerhatikannya dari jauh selama dua tahun, saya melihat beliau bukanlah seorang yang mengejar pujian.

Bagi beliau, isu kewarganegaraan adalah ketidakadilan yang telah lama berlarutan. Dan sebagai Menteri Dalam Negeri, beliau bertekad untuk menyelesaikannya—walaupun beliau tahu bahawa memberi kewarganegaraan kepada mereka yang layak tidak akan memberinya undi. Sebaliknya, beliau menerima kecaman daripada pihak tertentu yang menuduhnya memberi kewarganegaraan kepada warga China.

Peranan saya mudah: saya menjadi penyampai. Apabila Sheila memberitahu saya tentang keluarga Eu—lima orang anak tanpa masa depan—saya hanya menyampaikan mesej beliau kepada Saifuddin Nasution, dengan harapan beliau akan bertindak terhadap semua permohonan yang telah lama tertangguh.

Peranan Saya Sebagai Garam

Walaupun saya tidak pernah menjadi wartawan sepenuh masa, saya sentiasa melihat peranan saya sebagai usaha untuk memperbaiki kehidupan. Seperti garam, peranan saya adalah untuk memelihara masyarakat daripada kerosakan.

Setiap kali saya menulis, bukan sekadar untuk menulis, tetapi untuk mengetengahkan isu—daripada tapak pelupusan haram, longkang tersumbat dan jalan berlubang hinggalah kepada isu nasional—dengan harapan dapat mencetuskan perubahan. Sebab itulah saya sangat bersetuju dengan seruan reformasi oleh Perdana Menteri Anwar Ibrahim sejak tahun 2005 atau 2006.

Saifuddin Nasution adalah antara menteri yang jarang ditemui dan telah membuktikan nilainya. Tahun lalu, beliau memberitahu saya bahawa beliau akan memberi tumpuan kepada Perkara 15(a) dan (b) dalam Perlembagaan Persekutuan, di mana isu sebenar tentang kewarganegaraan terletak. Beliau menempuh tekanan hebat—daripada Lawyers for Liberty hinggalah netizen yang tidak munasabah—namun tetap teguh. Dan kerana itu, keluarga seperti keluarga Eu telah menemui harapan.

Untuk tahun-tahun mendatang, saya percaya ramai individu yang dahulunya tidak berwarganegara akan mengingati Saifuddin Nasution Ismail. Seperti anak-anak keluarga Eu—yang setahun lalu masih tidak berwarganegara—masa depan mereka kini lebih cerah sebagai rakyat Malaysia sepenuhnya. Jika lebih ramai menteri mencontohi beliau, Malaysia pasti akan menjadi tempat yang lebih baik untuk semua.